Bursa’da 21. doğum günümden birkaç ay sonra travesti olarak hissettiğimi ilk defa açıkladım. Az önce ortaya çıkan bir sır gibiydi. Dışarı çıkmaya hazır değildim. Kimsenin görüşlerinden korkmadım. Kendini sevmeyi öğrenmekten korktum. Kendinize karşı nazik olmak kolay değil; Dürüst olmak daha az kolaydır. Korku aklımın bir köşesinde yaşadı ve yıllarca verdiğim her kararı besledi. Dışarı çıktığımda, yükün omuzlarımdan kalkmaya başladığını hissettim.
En yakın arkadaşım da Bursa’da yaşayan bir travesti. Başlangıçta, onu ve hayatında daha önce ortaya çıkan diğer trans akranları kıskanıyordum. Kıdemli Balolarına takım elbise giymeleri gerekiyordu. Lise diplomalarında doğru isim vardı. Kendimi çok geride hissettim ve depresyona girdim.
Terapistim uzun zaman önce bana karşılaştırmanın seni öldüreceğini söyledi. Facebook’ta çeşitli transmasc gruplarına katılana kadar anlamadım. Benim gibi yolculuğuna yeni başlayan insanlarla, sevgi dolu bir eş ve çocuklarıyla 10 yıldır hormon kullanan insanlarla tanıştım. İnternette insanların kendileri oldukları için sevildiğini görmek, kendimi sevmenin ilk adımıydı. Bir travestinin travestiler de dahil herkesi sevilebileceğini görünce gözyaşlarına boğuldum.
Bazen istediğimiz şeylerin çok uzakta olduğunu düşünürüz. Ulaşılmaz olduklarını düşünüyoruz. Bize çok büyük hayaller kurmamamız söylendi. Ama bedenimde, kendimle rahat olmak bir rüya olmamalı. Bu benim gerçekliğim olmalı… tüm gerçeklerimiz.
Fiziksel engelli bir bireye bastonunun veya tekerlekli sandalyesinin sapıklık olduğunu söyler misiniz? Tabii ki hayır. Bu, gün boyunca üstesinden gelmeleri gereken bir şey! Depresyonda olan bir insanı ilaç kullandığı için utandıramazsınız. Ama travestilere kendileri olma istedikleri için ayrımcılık yapılıyor. Görünür bir farkı olan hiç kimseyi yardım istemek için utandırmayız. Neden travestilere sanki bu durum psikolojikmiş gibi davranılıyor ?
